NU 10% extra korting op het gehele assortiment met de code: MOEDERDAG23
Menu
NU 10% extra korting op het gehele assortiment met de code: MOEDERDAG23
Op zaterdag 15 augustus 2015 zijn we begonnen aan het avontuur waar we ons al een half jaar op voorbereiden; onze reis naar Hong Kong. We vertrokken naar Hong Kong om daar maar liefst vijf maanden te wonen en studeren. Deze serie reisverslagen bestaat uit zeven delen. In deze blog lees je over een bijzondere bus ervaring, eten met stokjes en een bezoekje aan de Consulaat-Generaal.
Hallo, daar zijn we weer!
Welkom bij een nieuwe aflevering van “Lachen om Nadia en Goort in Hong Kong”. Want dat is eigenlijk een beetje waar deze reisverslagen om gaan als we de reacties mogen geloven op de eerste twee reisverslagen. We zijn blij dat onze belevingen lachwekkend zijn. Dat komt natuurlijk omdat alles nieuw is en cultuurverschillen vaak voor vreemde en lachwekkende situaties zorgen. Aangezien we inmiddels dagelijks naar de universiteit gaan en in een routine vallen maken we helaas ook minder vreemde dingen mee.
Toch hebben we wat te melden, zo hebben we geregeld last van wat wij nu noemen; “het mierenhoop syndroom”. Als we zeggen dat Hong Kong druk is, dan kunnen jullie je vast wel een redelijk goed beeld voor de geest halen. Denk maar aan de typische overvolle straten, op elkaar gepropt in de trein, enz. Dit zorgt ervoor dat de hele stad eigenlijk als een mierenhoop voelt. Ondanks dat je letterlijk nergens alleen bent, en er altijd honderden zo niet duizenden mensen om je heen zijn, voelt het geheel vaak veel eenzamer dan wanneer je in een klein Zeeuws dorpje in Nederland rondloopt – we hebben de nodige ervaring. Het voelt een beetje alsof je gemist kunt worden, dat als wanneer je dood zou neervallen je (zoals bij mieren) het nest uit wordt gedragen zodat de normale gang van zaken weer door kan gaan want ‘we hebben er toch nog genoeg’.
Om even blijk te geven dat we toch wel iets meekrijgen op de universiteit wil Goort aanhalen dat onderzoekers daar een hele mooie term voor hebben verzonnen; “Diffusie van verantwoordelijkheid”. Diverse onderzoeken hebben aangetoond dat wanneer iemand in nood is, en er zijn slechts enkele voorbijgangers, dat deze zich verantwoordelijk voelen de persoon in kwestie te helpen. Staan er echter honderden toeschouwers om heen, dan kijkt iedereen elkaar vaak een beetje vragend aan van; wat nu?
Hier op straat zie je dat ook, ondanks dat Hong Kong een moderne stad is met goede zorginstellingen en hulpdiensten, worden diverse groepen minderheden vergeten. Steve, onze buurman, vertelde dat door de steeds hoger wordende werkdruk en het zware leven in Hong Kong veel mensen vervroegd met pensioen moeten omdat ze aan de druk bezwijken. De meeste mensen werken hier 6 dagen in de week en maken dan dagen van 13 uur. Om die reden komen we op straat en in de trein dan ook behoorlijk vaak – “mag ik dat zeggen? Ja dat mag ik zeggen” – achterlijk-totaal-gestoorde-idioten tegen.
Noem eens een leuk voorbeeld dan! Hoor ik je denken. Neem nu vandaag, Goort liep de bus in maar beneden stond het vol, toen een verdieping naar boven; ook vol. Of nee, toch niet, er was nog precies 1 plekje vrij; YES! Goort had beter moeten weten…
Toen Goort eenmaal zat viel hem pas op dat er een kwijlende man naast hem zat welke er nogal ongemakkelijk uitzag. Hij besloot de andere kant op te kijken. Helaas dacht de man daar anders over. Hij begon waaiertjes van duizenden Hong Kong Dollars te maken en heel opvallend tussen ons in weg te leggen. Vervolgens begon hij overdreven te kuchen en met zijn voet tegen Goort zijn voet te tikken. Nou, dan moet je toch een keertje opzij kijken toch?
Op het moment dat Goort dat deed pakte de man snel het geld weg, en begon in het Kantonees tegen Goort te schreeuwen. Waarschijnlijk omdat hij wilde doen alsof Goort zijn geld wilde stelen. Tijdens zijn geschreeuw kreeg Goort een gratis slijm-douche, waardoor hij extra dankbaar is voor alle vaccinaties die hij heeft mogen ondergaan voor vertrek naar Hong Kong. Toen iedereen, inclusief Goort, hem weer negeerden begon hij al kwijlend op zijn vergeelde hemd met zijn waaiertje geld te wapperen. Toen dit zo tien minuten doorging en hij doorhad dat Goort er niet nog een keer in zou trappen besloot de beste man op zijn arm te gaan knagen. Je kon hem horen bijten en sabbelen, waardoor Goort nog twijfelde de man een salade voor erbij aan te bieden.
Het is daarom erg fijn dat we met zijn tweetjes zijn, en dus geen echte eenzaamheid hoeven te kennen.
Goed, nieuw onderwerp; Met trots kunnen we melden dat we inmiddels efficiënter met onze eetstokjes om gaan. Het ging al redelijk, maar nu behalen we toch wel een rendement van 80%, wat inhoudt dat 80% van het eten dat we bestellen uiteindelijk ergens in of op ons gezicht terecht komt. In Nederland konden we al goed overweg met de beruchte stokjes, maar hier hebben ze toch veel soorten eten welke ietsje moeilijker vast te grijpen zijn dan de hapjes van de gemiddelde Nederlandse sushi-boer.
Neem de noedels als voorbeeld, ook wel kermis eten genoemd door ons. De spaghetti-achtige slierten liggen vaak met groenten en/of vlees naar keuze in een bak met een soort hete bouillon. Lees heet als in heel warm, niet pittig.
Hoezo dan kermis eten? Heb je wel eens geprobeerd zo’n knuffeltje te grijpen met zo’n grijpmachine?
Met de noedels gaat het eigenlijk precies hetzelfde, alleen zijn er heuse special effects!
En dan nu het vervolg op onze kersverse rubriek “Dès Leuk!”
Een uitnodiging krijgen voor een borrel bij de Consulaat-Generaal van de Nederlandse ambassade; Dès nou leuk! Na het lezen van de uitnodiging, waarin stond dat we van half 7 tot 8 uur ’s avonds waren uitgenodigd voor een chique borrel bij de Consulaat-Generaal, dacht Goort te weten wat er zou gaan gebeuren; anderhalf uur borrelen bij de Consulaat-Generaal. Lijkt logisch toch?
Man man man, wat zat Goort er naast…! Het evenement begon namelijk al 30 uur eerder, toen we nieuwe kleren en schoenen “mochten” gaan shoppen. Goed, om een lang verhaal kort te maken, na een dag van intensieve voorbereidingen was het moment aangebroken. Vanuit de universiteit thuis in tien minuten minder bezwete kleding aangetrokken, terug naar de bus, door naar de trein en een uur later waren we op het dichtstbijzijnde treinstation. Vanaf daar moesten we de taxi nemen.
Er waren nog een aantal andere Nederlandse studenten op dezelfde plek op zoek naar een taxi, waardoor het een logisch gevolg was de kosten te delen en dus samen een taxi te nemen. Achter op de taxi’s zit een sticker, waarop staat hoeveel zitplaatsen de taxi telt. We waren met z’n vijven en vonden een taxi met een groene sticker met 5 erop, een kind kan de was doen denk je dan. Nou, het was niet nieuw dat de HongKongnezen wat korter en smaller zijn dan de gemiddelde westerling, echter weten we nu ook precies hoeveel; namelijk een-vijfde kleiner. Dit resulteerde in een zeer zwoele, warme en intieme taxirit naar de Consulaat-Generaal, waarbij we meer op elkaar dan naast elkaar zaten.
Eenmaal aangekomen bij een veel te grote villa was het vreemd om zoveel Nederlandse medestudenten te zien. Iedereen zag er chique uit, en de Consulaat nam de moeite alle 220 aanwezigen een hand te geven en zich voor te stellen. Er stonden twee kleine campingtafels met een tafelkleedje eroverheen, waarachter 2 kleine Filipijnse medewerkers wijn en bier stonden in te schenken. Het was zeer gemoedelijk en iedereen deelde zijn of haar ervaringen in Hong Kong met elkaar. Na een uurtje en veel wijn/bier later begon de Generaal aan zijn twee minuten durende toespraak, echter kwam het hoogtepunt voor de meeste van de aanwezigen blijkbaar na de toespraak.
De Consulaat-Generaal had namelijk de denkfout gemaakt dat 220 Nederlandse studenten, gratis drank en één kleine Filipijnse medewerker met een schaal met 30 bitterballen een goede combinatie zou zijn…
We hebben ons eerlijk gezegd gewoon geschaamd voor de vertoning die zich toen afspeelde. Het onderschreef nog maar eens Darwin’s theorie van de “Survival of the Fittest”. De serveerster wisten niet wat er gebeurde toen 220 uitgehongerde studenten met hun naaldhakken en plateauzolen uit de startblokken schoten om een hapje dampend Hollands afvalvlees te bemachtigen.
Oké, om de geloofwaardigheid te behouden moet ik toegeven dat ook wij bij de dertig winnaars van de eerste ronde zaten. Vervolgens hebben ze het nog twee keer geprobeerd, maar telkens zijn ze niet verder gekomen dan twee meter buiten de keuken. Rond een uur of negen haakten de meeste (flink beschonken) medestudenten af en zijn ook wij vertrokken. Vervolgens hebben we het nieuws nog even in de gaten gehouden om te zien of er nergens een artikel verscheen over een kunstroof o.i.d. Er zaten aan het eind van de avond namelijk flink wat vette vingertjes op de delfts-blauw- en schilderij collectie van de generaal.
En verder;
We hebben enorm veel leuke en/of vreemde dingen gezien en gedaan, hieronder een chronologisch lijstje met korte beschrijving:
Abonneer op onze nieuwsbrief!
Schrijf je nu in voor onze nieuwsbrief en blijf op de hoogte van onze nieuwste producten, blogs en acties!
