Op zaterdag 15 augustus 2015 zijn we begonnen aan het avontuur waar we ons al een half jaar op voorbereiden; onze reis naar Hong Kong. We vertrokken naar Hong Kong om daar maar liefst vijf maanden te wonen en studeren. Deze serie reisverslagen bestaat uit zeven delen. In deze blog lees je over een bezoekje aan de IKEA, een dag met Steve en de ontmoeting met Pimmetje.
Verhuizen naar ons vaste adres
Het vorige reisverslag hebben we tot in de late uurtjes geschreven op 19 augustus 2015. De dag erna zouden we verhuizen naar ons permanente adres bij de zus van Alta, omdat Alta en zijn familie de 20e terug zouden komen van hun vakantie in Nederland. Om een lang verhaal kort te maken; dat ging dus niet door. Ze besloten zonder dat wij dit wisten een dag later terug te komen. Geen probleem! We hebben onze koffertjes weer uitgepakt en onszelf beloofd dat dat het laatste nachtje in de kinderbedjes bij Alta thuis zou zijn.
Begrijp ons niet verkeerd, we hadden het daar heel goed, alleen lagen de steenharde matrasjes van 1.70 meter lang letterlijk op een plank i.p.v. lattenbodem. We hadden echt geen Auping boxpring met memoryfoam matras en elektrisch verstelbare kopkant verwacht, maar hoe hard we ook probeerden, slapen lukte niet. Niet slapen is altijd erg vervelend, jullie kennen dat vast ook wel; dat je op een gegeven moment wakker blijft omdat je alleen maar denkt ‘ik moet nu echt gaan slapen anders komt het morgen niet goed’, en met dat gepieker blijf je weer een half uur wakker. Nou, dat dus. Alleen de andere dag kwamen er nog wat andere problemen uit onze opstapelende slapeloze nachten voort.
Tropische hitte
Blijkbaar gaan tropische hitte, en uitzonderlijk zware lichamelijke inspanning niet goed als je niet slaapt. Nu horen we jullie op ruim 9.000 km afstand denken; jullie hebben daar nu toch nog een soort van vakantie? Dat leg ik zo uit, eerst de hitte. Want daar moet echt nog iets over gezegd worden. Hoe warm is het hier dan? Gemiddeld ligt de gevoelstemperatuur rond de 42 graden, met een luchtvochtigheid van ongeveer 90%. Als je wel eens met de auto op vakantie bent geweest naar Zuid-Frankrijk of Spanje, dan heb je vast wel eens die klap gevoeld als je na een paar uur airco ineens met 30 graden uitstapte. Nou, zo is het niet.
Een betere vergelijking is de volgende; wel eens een oven van 250 graden opengetrokken terwijl je er met je snufferd boven hing? Dat je snel je hoofd terugtrekt en voelt of je wenkbrauwen er nog op zitten? Zo’n klap is het ongeveer. Aangezien alle gebouwen en openbaar vervoer airco hebben – wat op zich heel fijn is -, maar ze hier alleen standje vrieskist kennen, heb je die klap dus overal waar je naar buiten loopt. Je voelt je ogen uitdrogen en je keel prikken als je dan weer voor het eerst die zinderend hete lucht inademt.
Goed, hoezo vinden wij dat we uitzonderlijk zware lichamelijke inspanningen hebben verricht? Dat komt omdat we een dag later wel verhuisden naar ons nieuwe adres. Eenmaal aangekomen kregen we een rondleiding waarna de tranen in Nadia haar ogen sprongen, en Goort direct begon te rekenen wat we per maand konden gaan uitgeven aan een hostel o.i.d. De rondleiding ging ongeveer als volgt; “dit knopje kun je indrukken, de rest niet want dan gaat er iets stuk / ontploft er iets / word je geëlektrocuteerd. O-ja, en de meeste kakkerlakken zijn dood, nee dat zijn geen uitwerpselen, en die schimmel is niet gevaarlijk.” Na ons eerste nachtje slapen op een tweepersoons variant van – ja hoor – opnieuw een stenen hunebed van 1.70m lang hadden we het even moeilijk.
Een bezoekje aan de IKEA
We hebben toen besloten dat we, ook al was voor ons vertrek een ander beeld van het ons aangeboden verblijf geschetst, een gegeven paard niet in de bek mogen kijken. We zijn toen afgereisd naar de alles reddende IKEA. Daar hebben we gekocht; de sterkste allesreiniger die we konden vinden, doeken, twee tafeltjes, een kast, 3 plastic opbergdozen, beddengoed, pannen, bestek, borden, etc. Gewoon een complete huisraad dus, aangezien dit veel goedkoper was dan vier maanden iets gaan huren. Ook hebben we gelijk een zacht topmatras besteld welke volgende week maandag binnenkomt.
Maar dan, dan moet alles mee naar huis zonder auto… Snap je nu de uitzonderlijk zware lichamelijke inspanningen? Twee uur later zijn we thuis aangekomen met afgeknelde schouders en vingers, kramp en blaren. We hebben toen eerst alle zooi waarmee de kamer vol stond, met goedkeuren van de eigenares natuurlijk, in plastic opbergdozen gedaan en in een andere kamer gepropt. Toen alle dode dieren incl. uitwerpselen en plakzooi van het plafond, de muren en de grond geboend.
Een ode aan Hong Kong
Oké, bovenstaand stuk is één klaagzang; het is (te) warm, de kamer die ons praktisch niets kost is te vies, de bedden zijn te hard, is er dan ook nog iets leuk? Ja, natuurlijk! Het is hier FAN-TAAAAAS-TISCH. We weten gewoon dat het voor jullie een enorme amusementswaarde heeft om te lezen over al onze moeilijkheden hier. Het zou maar saai zijn als alles vanzelf ging. Leedvermaak is toch vaak het beste vermaak. Daarnaast schrijven we graag eerlijk over wat we meemaken, bij zowel de leuke als minder leuke ervaringen.
Vanaf nu een ode aan Hong Kong en zijn bewoners, in onze nieuwe rubriek; dès leuk!
Allereerst Miss Choi, de zus van Alta waarbij we wonen. Ze kan vrij weinig Engels, we zien haar haast nooit, maar als je haar ziet lacht ze en roept ze “Hello”. We hebben dus geen huurcontract, betalen vrijwel niets, en ze vindt eigenlijk alles prima.
Een dag met Steve
Naast Miss Choi woont een man; Steve. Steve is net als Alta een leraar op een middelbare school en bood aan ons wat van de omgeving te laten zien. Om 08:45 uur stapten we in zijn autootje en begonnen we aan een geweldig leuke tour van ruim drie uur door Yuen Long, inclusief een heerlijk ontbijtje. Yuen Long is het plaatsje waar wij wonen. Hij liet ons de echte lokale schoonheden zien waar de toeristen eigenlijk nooit komen en was een wandelend geschiedenisboek.
We hebben tempels bezocht en een ommuurde gemeenschap, welke doorgaans dus ommuurd zijn om vreemden te weren. Vervolgens bracht Steve ons naar de school waar hij werkt, waar wij een hele attractie bleken te zijn. Elk lokaal werd trots gepresenteerd, en zelfs de rector kwam ons bezoeken ondanks dat het hier nog vakantie is. Toen we het meisjes basketbalteam zagen trainen – de trots van de school – werd er spontaan een vraag-en-antwoord sessie opgetuigd. Iedereen kwam om ons heen zitten en stelde heel verlegen vragen aan de aanvoerder van het team, welke ze vervolgens weer heel verlegen aan ons stelde. Vervolgens moest er uiteraard nog een foto of 10 gemaakt worden met het blanke buitenlandse koppel; eentje voor in de gang, eentje voor in de schoolkrant, etc.
Vervolgens hebben we ’s avonds heerlijk gebarbecued bij Steve en sloot er toevallig nog een Franse uitwisselingsstudent aan.
De bijzonderheden van Hong Kong
Wat is er verder zo bijzonder aan Hong Kong? Mensen kunnen hier in de rij staan, dat is echt iets waar ze goed in zijn. Wacht je op de bus? Dan staat de eerst wachtende vooraan, en de rest sluit netjes aan. Zo ook voor de metro, de supermarkt, het restaurant etc. Verder is iedereen enorm vriendelijk en als ze twee woorden Engels kunnen spreken, roepen ze in de bus van achter naar voor; “WHERE FROM?”. Niet te vergeten is dat, ondanks dat Hong Kong bekend staat om zijn skyline en het ene hoge gebouw tegen het andere is aangeplakt, hier ook heel veel natuur te vinden is. Ongeveer 70% van Hong Kong is natuurgebied wat bestaat uit prachtige groene bergen met de meest tropische flora en fauna. Je vindt er eigenlijk van alles; bananenbomen, palmbomen, maar ook dennenbomen, het is eigenlijk heel divers. Wel eens drakenfruit gezien? Het ligt overal op de marktjes en ziet eruit als een verzonnen fruitsoort uit een Harry Potter film.
De ontmoeting met Pimmetje
Achter elke hoek die je omloopt is er wel iets waar je je over kunt verbazen, of het nou heel mooi, vreemd of eng is. Hoezo dan eng? Nou, Nadia was wel bang toen ze de hoek van onze badkamer omliep en voor het eerst Pimmetje in de badkamer ontmoette; onze huis-bananenspin van ongeveer 20 centimeter. Ja, we weten hoe belachelijk groot dat is. Toen Goort ging kijken was er natuurlijk niets te zien. Zelfs niet na een grondige inspectie van de 2 vierkante meter grote badkamer.
Via Google leerden we dat bananenspinnen inderdaad 20 centimeter worden, gif spinnen zijn, en jagen op slangen en vogels. Dus, als je al bang was voor slangen, dit beest eet ze. Dat is best even schrikken ja, zeker aangezien grote spinnen in Nederland vaak 90% uit poot bestaan, en 10% lijf hebben. Volgens Nadia is Pimmetje anders. Pimmetje is een dikke vette spin met harige poten zoals een vogelspin heeft. Tussen die poten hangt een 8 kilo zwaar gespierd torso met alles verslindende hydraulische slagtanden.
De volgende morgen toen Goort de badkamer in liep, besloot Pimmetje zich ook aan hem voor te stellen. En de eerlijkheid gebied om te zeggen dat Goort toch ook wel even schrok. Pimmetje was namelijk net zo groot als zijn voet, maar zag er iets gevaarlijker uit. Pimmetje had inderdaad een indrukwekkend torso en het was nieuw om een spin te horen lopen. Zijn pootjes tikten op de badkamertegels alsof hij in de ketel van Astrix en Obelix was gevallen.
Goort besloot zich – voor Nadia – te vermannen. Hij is, na het grondig verkennen van de vluchtroute, met een houten stokje van 20 centimeter richting Pim gaan lopen. Goort heeft toen Pim op een van zijn poten weten te slaan zonder dat deze zijn hand van zijn lichaam beet. Pim besloot toen al strompelend met 15 km/h het hazenpad te kiezen. Oh wacht, er was maar één vluchtroute, en die was via Goort. In die seconden ging er zoveel door hem heen. Goort gelooft nu spontaan mensen die zeggen dat ze hun hele leven voorbij hebben zien flitsen.
Zo bedacht hij hoe stom het was om teenslippers aan te hebben, en dat de deur naar onze slaapkamer ook nog open stond. In die lange seconde waarin hij erg veel nadacht was er ook nog een soort automatische fysieke reflex gaande. Zo stond hij als een echte gabber op een hardcore feest om zich heen te stampen. Niet echt om Pim aan te vallen, meer om zo lang mogelijk met zijn voeten van de grond los te zijn. In die reflex is hij echter bovenop Pim geland, welke gelukkig niet door de 1cm dikke rubberen teenslipper heen beet. Direct barste de vreugde en opluchting los, “het was een kleine stap voor mij, maar een grote (vermorzelende) stap voor de mensheid”. Nu de rust is wedergekeerd, en we elke avond alle goden, boeddha’s en geesten vragen om een Bananenspin vrije dag, kunnen we rustig wakker liggen op onze plank.
Studie in Hong Kong
Verder willen we jullie in dit reisverslag nog melden dat we geregeld de trein pakken naar het (lokale) centrum om daar lokale culinaire hoogstandjes te proberen, waarvan sommige verrassend lekker zijn en andere vier glazen Coca-Cola behoeven om de smaak weg te spoelen. Ook ontdekken we steeds weer prachtige locaties waar we vaak veel foto’s maken.
Hoe zit het dan met studie? De reden dat we hier überhaupt zijn. Ja eigenlijk wel prima. Goort zijn introductieweek, welke vrij weinig voorstelde, is tot een einde gekomen. Volgende week maandag de eerst lessen, dus dan maar eens zien of het allemaal mee wilt vallen qua moeilijkheid. Nadia haar introductieweek begint tegelijk met Goort zijn eerste studieweek, dus daar valt ook nog vrij weinig over te zeggen.
En op deze manier zijn we eigenlijk weer aangekomen bij het einde van ons tweede reisverslag. We gaan ongetwijfeld door met het ontmoeten van fantastische mensen, het vinden van magische plekjes, en het maken van geweldige herinneringen. We houden jullie op de hoogte!
