NU 10% extra korting op het gehele assortiment met de code: MOEDERDAG23
Menu
NU 10% extra korting op het gehele assortiment met de code: MOEDERDAG23
Op zaterdag 15 augustus 2015 zijn we begonnen aan het avontuur waar we ons al een half jaar op voorbereiden; onze reis naar Hong Kong. We vertrokken naar Hong Kong om daar maar liefst vijf maanden te wonen en studeren. Deze serie reisverslagen bestaat uit maar liefst zeven delen. In deze blog lees je over douchen voor de politie, geurende voedselmarkten, en wat hitte en een jetlag met je doen.
Eenmaal aangekomen op Schiphol hadden we bij het inchecken gelukkig een hele aardige medewerkster van Finnair, waardoor onze koffers die samen acht kilo te zwaar waren toch zo mee mochten. De koffers gingen rechtstreeks naar Hong Kong terwijl wij een overstap van 20 uur hadden in Helsinki, Finland. Dit leek eerst onhandig omdat al onze spullen daarin zaten, maar bleek achteraf juist heel handig. Nu hoefden we niet die zware koffers door Helsinki te slepen.
Na een emotioneel afscheid bij de douane, vertrok om 18:50 uur ons vliegtuig richting Helsinki. Na een korte vlucht van maar twee uur en tien minuten waren we er al. Bij aankomst zijn we meteen naar ons hostel, dat op een kilometer afstand lag, gelopen waar we ondanks de lage waardering van andere reizigers prima hebben geslapen. Om zes uur lokale tijd (ze lopen daar één uur voor op Nederland) zijn we met de trein naar het centrum vertrokken dat op ongeveer een uur treinen afstand ligt. We waren bang te weinig tijd te hebben om echt wat van de Finse hoofdstad mee te krijgen, want het leek ons veel te groot voor enkel een ochtend en een halve middag.
Gelukkig bleek niets minder waar, want alle bezienswaardigheden liggen op loopafstand van elkaar. We zijn door het Esplanade park waar een grote markt was met vooral allerlei soorten eten gelopen en hebben de Helsinki Cathedral bezocht. Daarnaast zijn we onverhoopt net voor het begin van een kerkdienst de Oespenski-kathedraal binnen gelopen, welke de grootste Russisch-Orthodoxe kathedraal van heel West- en Noord-Europa is. Hier hebben we ons (netjes op een stoel) verbaasd over de opvallende gebruiken van deze gelovigen. Denk aan mannen met gouden wandelstokken in paarse pakken met grote opvallende snorren welke beelden en schilderijen kussen. Het geheel kwam op ons heel nederig over, zeker omdat veel mensen met tranen in hun ogen als een soort sekte eenduidig buigingen maakten e.d.
Na ongeveer twintig minuten zijn we naar buiten geglipt en hebben we een rondvaart van drie kwartier beleefd. Tijdens de rondvaart waren vrijwel alle andere bezienswaardigheden te zien en werd er prima uitleg in verstaanbaar Engels gegeven! Na de rondvaart hebben we nog het oude marktgebouw bezocht waar allerlei horeca zaakjes en verkopers van vlees, vis en groenten gevestigd zijn. Het geheel is geëtaleerd in uit hardhout gekerfde treincoupé-achtige loketten. Naast kilo’s en kilo’s verschillende soorten zalm werd er bijvoorbeeld ook eland-in-blik of berenvlees-in-blik verkocht.
Na dit alles zijn we rustig terug naar het treinstation gewandeld en richting het vliegveld gegaan waar we om 16:40 uur naar Hong Kong zijn vertrokken. Aan het begin van de vlucht met Finnair hebben we ons horloge vijf uur vooruit gezet. Wat betekent dat het tijdsverschil met Nederland ineens zes uur bedroeg, en het tien over half tien ’s avonds was. Tijdens de vlucht waren we dan ook nog niet moe genoeg om goed door alle huilende baby’s en turbulentie heen te slapen. De vlucht op zich beviel heel goed, er was een ruim aanbod van films, muziek en spelletjes, en we kregen goed en veel eten en drinken. Omdat het volgens de tijd in Helsinki avond werd kregen we na een uur vliegen avond eten, waar we ook aan toe waren. Echter kregen we daarna op de Hong Kong tijd ontbijt, waar het dus al vijf uur eerder ochtend was. Bij het landen om 07:50 uur (Hong Kong tijd) hebben we onze kleren voor zover dat nog lukte gefatsoeneerd, in de hoop na de immigratie-check ons contact te ontmoeten; Kit-Chin.
Omdat het vervolg een stukje kennis van de familie Choi vraagt hier even een korte uitleg: Alta Choi, voormalig raketgeleerde voor NASA en nu vertegenwoordiger van de bond voor leraren in Hong Kong, is de man welke wij in Nederland hebben gesproken. Hij was een tijdje in Nederland samen met zijn zus en verdere familie om een bruiloft bij te wonen. Alta spreekt goed Engels en tevens een aardig woordje Nederlands als gevolg van zijn studietijd aan de TU-Delft. Hij verbleef echter tot 20 Augustus in Nederland en dus moest zijn nicht; Kit-Chin ons op komen halen van het vliegveld. We verblijven dan tot de 20e bij Alta thuis, en verhuizen daarna voor de resterende vier maanden naar het huis van zijn zus, welke dus met hem in Nederland verblijft.
Oké, daar gaan we; na de immigratie check zagen we bij de aankomsthal al snel Kit-Chin staan. Toen we om de hekjes heen waren gelopen maakte we ons op om een hand te geven en ons voor te stellen. Echter voor het zover was riep Kit-Chin: “Hello, carpark 3”, wees naar een bordje, en zette het op een lopen (lees; rennen). Toen we de luchthaven, welke vol hing met airco’s, uit kwamen, liepen we tegen een muur van warme, vochtige lucht op. Wel eens in een vlindertuin geweest in een dierenpark? Precies dat; muffe warme plakkerige lucht van 33 graden met een gevoelstemperatuur van 42 graden. Na onze wandel-1-daagse in Helsinki en met een overgeslagen nacht was dat erg pittig kan ik melden.
Ondertussen renden we nog steeds met twee gigantische koffers en handbagage achter Kit-Chin aan naar het parkeerterrein waar vrijwel alleen busjes stonden. Bij elk busje dat we passeerden keken wij elkaar aan met een blik van; “toch niet deze he?!”. Uiteindelijk kwamen we bij een veilig-ogend busje uit, waarin we de koffers op de zakken cement die al achterin lagen gooiden. Nadia ging achterin, Goort naast Kit-Chin voorin.
Vervolgens reden we naar de slagboom van het parkeerterrein waar ze haar parkeerkaartje bleek kwijt te zijn. Na tien minuten zoeken door in zacht uitgedrukt netjes Nederlands ‘een zooitje’ had ze hem. Al Whatsappend en spraakberichten-insprekend zijn we toen in ongeveer 45 minuutjes naar het huis van Alta gebracht. Ere-wie-ere-toekomt; ze reed best kundig door de georganiseerde verkeerschaos heen. Onderweg hadden we adembenemende uitzichten, en man-man-man wat een bruggen hebben ze hier. Echt een prachtige omgeving, vol met achterlijk grote flatgebouwen. Wij keken stilletjes glunderend door de raampjes naar buiten.
Tijdens het rijden kregen we allebei een Octopus Card in onze handen gedrukt waar –zo bleek later- al 100 HKD op stond. Die had Kit-Chin dus al voor ons gekocht, verder werd er onderweg nog flink tol betaald. Toen we aankwamen bij het huis van Alta was daar Elma; de Fillipijnse werkster van Alta. Elma spreekt goed Engels, lijkt een goedgemutst vrolijk vrouwtje en stelt geregeld wat vragen.
Na tien minuten zweten omdat het zo belachelijk benauwd was buiten, gingen we met Kit-Chin en Elma terug het busje in. We werden meegenomen om een simkaart te kopen legde Elma uit. Nou, na het bijna overrijden van een zwerfhond en wat kamikaze-verkeersdeelnemers kwamen we aan in een soort centrum van ons district; Yuen Long. We werden mee een restaurant ingenomen waar nog een vriend van Kit-Chin was, ze had hem gevraagd omdat hij Engels kon. Helaas was deze meneer toch iets minder goed te begrijpen dan we hadden gehoopt.
Maar toen.. Toen werd er eten besteld, en wat hebben we gezwoegd. Maar met alle vermoeidheid en het overvloedige gratis eten in het vliegtuig gingen twee borden vlees, Chinese-noedelsoep en een liter vaag-smakende ijsthee er niet meer goed in. Na het eten mochten we opnieuw niet betalen. Vervolgens renden we naar de simkaart winkel waar een maand abonnement met onbeperkt internet met twee tegoedkaarten van 100 HKD voor ons werden gekocht. Tijdens het geholpen worden in de winkel ging Kit-Chin weg. Elma heeft ons toen in een busje gezet waar we voor omgerekend €0.98 per persoon de reis terug van een half uur hebben betaald.
Na onze terugkomst gingen we douchen, hetgeen midden voor een groot raam zonder gordijn of andere afscherming dient te gebeuren. Ook vreemd, maar ach, we kozen Azië niet als studie bestemming om krampachtig aan al onze gewoontes en luxe vast te houden. Na een heerlijke douche zijn we nog tien minuutjes gaan oefenen buiten te zijn. Helaas smolten we weer weg, begonnen we vlekken te zien en kregen we koude rillingen tussen het zweten door.
Toen maar twee uurtjes slaap gepakt, waarna we van Elma spaghetti kregen. Er werd een schaal spaghetti, een bord met vlees, twee borden om van te eten en wat sla weggezet. We vonden het echter vreemd, want er waren meer werksters, de schoonvader van Alta, en Elma zelf aanwezig. Na een tijdje wachten zijn we maar gaan eten, hetgeen overigens heerlijk smaakten. Toen we begonnen met eten liep Elma weg, en toen we klaar waren vroegen we ons af of we de borden moesten opruimen of niet. Omdat we niet wisten wat we moesten doen, hebben we een tijdje om ons heen zitten kijken, en vervolgens met zoveel mogelijk lawaai, zonder iets te breken, de borden op tafel opgestapeld. We hoopten dat iemand het zou horen, en zou laten weten wat de bedoeling was, hetgeen niet gebeurde.
Toen we opstonden en de borden vast pakten om in de keuken te leggen gebaarde de schoonvader van Alta dat dat niet de bedoeling was. Toen hebben we dus alles laten staan en zijn naar onze kamer boven gelopen waar Elma vroeg of we klaar waren zodat ze kon gaan opruimen.
Vervolgens zijn we direct in coma gevallen met het idee niet meer wakker te worden voor we bijgeslapen waren. Het was dan ook vervelend toen we ’s nachts –nog steeds comateus, maar dan van de warmte – wakker werden. De airco stond duidelijk te zacht, dus ging hij op standje koelcel.
De volgende ochtend werden we prima wakker, nog steeds wel moe, maar we voelden ons duizend keer beter. ’s Ochtends hebben we zelf een busje opgezocht om voor het eerst zelf naar het centrum van Yuen Long te gaan. Daar hadden we één missie; handdoeken, pennen en schriften kopen. Zoals op de foto’s te zien is, is het niet heel moeilijk een winkeltje of kraampje te vinden, echter verkochten ze gewoon alles behalve wat we zochten. Na heel wat rondstruinen en veel flesjes water hebben we ergens twee handdoeken gekocht, waarvan we nog steeds niet zeker weten of het eigenlijk dekentjes, of toch echt handdoeken zijn.
Tijdens onze zoektocht bezochten we een markt, waar onze neusharen van omkrulden. Allerlei gevogelte, vlees, vis en kleding op elkaar aan haken of op planken, en dat ruik je met 41 graden. De vissen worden (een soort van) in leven gehouden voor de verkoop, wat erin resulteert dat veel vissen met hun buik omhoog spartelend naar adem happen. Is dat zielig? Ik weet niet zo zeker of wij in het westen beter voor ons eten zorgen, we verbergen het allicht beter voor het publiek. Hier is het in ieder geval doodnormaal.
Nadat we terug thuis bij Alta onze handdoeken hadden gebracht, zijn we op zoek gegaan naar de City University of Hong Kong waar Goort vanaf maandag naar toe gaat. De bus- en treindiensten zitten vrij simpel in elkaar, en van elke lijn komt eigenlijk om de tien minuten wel een bus of trein. Tevens moeten we opmerken dat ondanks de hoeveelheid mensen alles bijzonder schoon is, hetgeen ook zeer streng wordt gehandhaafd. Niemand gooit iets op de grond en peuken gaan in de asbakken boven op de vuilnisbakken. Dat maakt dat de stad, op de markten na, schoon en fris oogt en ruikt.
Toen we eenmaal bij de City University waren aangekomen zochten we het gebouw waar het kantoor van de faculteit van Goort, College of business, zit. Na het bezoek aan Goort zijn universiteit welke uit diverse gebouwen, restaurants, sportcentra en een zwembad bestaat, gingen we op pad naar Tsim Sha Tsui waar de bekende Avenue of Stars en de beroemde skyline van Hong Kong zijn te bezichtigen. De Avenue of Stars is een soort van Aziatische versie van de Walk of Fame in Hollywood. De skyline is overdag zeer indrukwekkend maar ’s avonds oogt het geheel magisch. Elke dag om 20:00 uur wordt er vanaf de hoogste gebouwen een lichtshow gegeven die ‘The Symphony of Lights’ heet. Deze hebben wij na het bezoeken van een sjiek-de-friemel-pizzeria dan ook met veel plezier gekeken.
De volgende ochtend was het een “je verzint het niet!” momentje. Toen we wakker werden ging Goort als eerste douchen, natuurlijk weer voor dat open raam. Het blijft een beetje ongemakkelijk maar aangezien ze een grote tuin hebben en je vanuit de andere gebouwen nooit mensen ziet, voelt het nog redelijk anoniem. Net toen ik mijn haar had ingezeept, en ik ter controle weer eens door het raam keek of echt niemand liep te gluren zag ik een stuk of 5 bewapende agenten door de tuin lopen. Zoals je begrijpt bleef ik, letterlijk met mijn handen in mijn (ingezeepte) haar, naar buiten kijken. Op zo’n moment schiet er van alles door je heen; het zal toch niet dat er iets mis is met het adres waar we verblijven.
Op datzelfde moment draait een van de agenten zich om en kijkt mij recht aan. Ongemakkelijk. Heel ongemakkelijk. Vervolgens liep de agent in kwestie gelukkig weer door alsof er niet een ingezeepte natte blanke jongeman voor een raam stond. Nadat wij allebei gedouched hadden, klopte Elma op de deur met de vraag of wij iets misten, er bleek ’s nachts te zijn ingebroken. Gelukkig misten we niets, en hadden we er niets van gemerkt. Gonggong, wat hier opa betekent, slaapt op de benedenverdieping en is nu één telefoon en één portemonnee armer. Toen we vroegen of dat vaak gebeurt antwoordde Elma; “I don’t know”.
Na een tijdje vroeg Elma of we iets wilde eten, en maakte wat geroosterd brood en gefrituurde kippenvleugels voor ons klaar; bij elke maaltijd wordt hier veel vlees gegeten. Toen wij halverwege waren met eten, was het eten dat ze voor zichzelf en de andere werksters had gemaakt klaar, en dus dachten we dat ze ook gezellig zouden gaan eten, maar nee hoor. Toen wij van tafel liepen ruimde Elma de tafel af, waarna de Filipijnse werksters aan een andere tafel gingen eten.
Na onze lunch zijn we afgereisd naar de campus van de Chinese University of Hong Kong, waaraan Nadia dit semester colleges zal volgen. Wat een enorme mega campus. Qua oppervlakte volgens ons te vergelijken met Sint-Annaland, het Zeeuwse dorpje waar Nadia is opgegroeid. Er rijden tientallen gratis bussen om scholieren en professors te vervoeren van gebouw naar gebouw. Wat erg fijn is als je ziet wat een enorme hoeveelheid reusachtige flatgebouwen er staan en hoe groot de hoogteverschillen op de campus zijn.
Na een gratis bus tour over de campus zijn we op het treinstation van de Chinese University opgestapt en richting de beroemde Tai Po Market getreind. Daar hebben we het marktgebouw bezocht en ondervonden dat we nog niet aan de geurenmix gewend waren geraakt. Ook daar weer veel kippen in hokjes, vissen in bakjes, inktvis op ijs, varkenshoofd aan haak en kruiden in potten. Geruststellend zijn de bestelwagentjes van de afdeling voedselveiligheid van de overheid voor de gebouwen niet, welke aanraden alleen voedsel van vertrouwde en hygiënische winkels te kopen (en dus niet van de Tai Po Market). Het feit dat er tussen het eten gewoon katten rondlopen maakt het geheel er niet schoner op.
Na de markt bezocht te hebben zijn we boven in de dubbeldekker bus terug naar het huis van Alta gegaan. De bussen daar rijden gevoelsmatig met 60 km/h over veel te smalle bergweggetjes naar beneden, en vallen bijna stil als ze met 4 km/h omhoog kruipen. Als stel avonturiers konden we er wel om lachen, maar ik moet bekennen dat we de enige in de bus waren welke de verplichte gordels om hadden.
Eenmaal thuis aangekomen zijn we aan dit maximaal fantastische eerste reisverslag – dat snakt om een even spannend vervolg- begonnen, wat automatisch betekent dat we bij het einde van deze eerste editie zijn aangekomen.
Abonneer op onze nieuwsbrief!
Schrijf je nu in voor onze nieuwsbrief en blijf op de hoogte van onze nieuwste producten, blogs en acties!
